Nasza historia rozpoczyna się w listopadzie 1996 roku, podczas rekolekcji młodzieżowych  prowadzonych  (przezuelo przezuelo oblatóry, oblatów). Miałyśmy wtedy pomiędzy 18- 21 lat i pochodziłyśmy z grup młodzieżowych prowadzonych w parafiach oblackich, z różnych regionów Hiszpanii.

​

Każda z nas odczuwała w swoim sercu zaproszenie Jezusa, do tego aby pójść za Nim i przyjąć część Jego misji. Myślałyśmy wtedy: „gbybym była chłopakiem, zostałabym oblatem”. Dzieliłyśmy się tym pragnieniem z naszym kierownikiem duchownym, jednak nie było to możliwe, gdyż nie istniały Misjonarki Oblatki z tą samą duchowością i charyzmatem św. Eugeniusza. Każda z nas, prośiła Boga o siostry z którymi mogłaby dzielić to powołanie, które zrodziło się w naszych sercach, ograniczałyśmy się jednak do oczekiwania. To czego nie mogłyśmy sobie wobrazić to to, że istnieją inne dziewczyny z tym samym pragnieniem” bycia oblatką”.

​

W 1995 roku  z ogromną radością przeżyłyśmy kanonizację św. Eugeniusza. Charyzmat oblacki mocno rozbrzmiewał w naszych sercach i pomagał nas wzrastać na drodze chrześcijańskiego życia. Podczas trawania rekolekcji w 1996 roku oblaci zorganizowali dla nas, nasze pierwsze potajemne spotkanie, w trakcie którego bardziej poznałyśmy się, dzieląc się swoim pragnieniem bycia oblatką.

​

We wrześniu 1998 roku nasza wspólnota została zatwierdzona jako Stowarzyszenie Publiczne w Kościele. W roku 1999 postanowiłyśmy „stworzyć” nowicjat, którego mistrzynią została jedna z nowicjuszek. 9 września 2001 roku złożyłyśmy śluby zakonne: cztery siostry czasowe i cztery wieczyste. Zdecydowałyśmy nosić prosty habit jako znak naszej konsekracji i ubóstwa.

​

​